ابو منصور محمد بن حسین ملقب به خطیر الملک میبدی، از رجال برجسته عهد سلاجقه بزرگ بود. معلوم نیست که از چه زمانی وچگونه به دستگاه سلاجقه راه یافت. آنچه مسلم است وی دارای نبوغ سیاسی بسیار قوی، و دستیابی وی به پایگاه بلند معلول استعداد ذاتی‌اش بوده است.
احتمالا دراواخر سلطنت ملکشاه وارد دستگاه سلاجقه شد و بعد از مرگ وی و درگیری بر سر جانشینی، به محمد بن ملکشاه پیوست و ابتدا به سمت مستوفی الممالکی دیوان استیفاء منصوب شد. ابن اثیر آورده است که محمد بن ملکشاه در سال 495 ه. ق.در شهر بندان اصفهان به دست برکیارق دفاع یکی از دروازه های شهر را به خطیر الملک سپرد اما وی که می دانست در صورت آشتی دو برادر با غلبه برکیارق فرجام بدی خواهد داشت، محل مأموریت خود را ترک می گوید و به نارین قلعه میبد پناه برد - درحالی که این عمل نوعی سرکشی محسوب می شد-. اما بعد از مرگ برکیارق و دستیابی محمد بن ملکشاه بر تمام قلمرو سلاجقه باز خطیر الملک به عنوان وزیر "دیوان اعلاء" مشغول خدمت می شود بدین ترتیب از سال 504 الی 511 یعنی سال مرگ سلطان ، بالاترین مقام کشوری را بعهده داشت.
خطیر الملک از تمام سیاستمداران زمان خویش با جربزه‌تر بود و از همه رقبا پیشی گرفت. مختص الملک که سمت مستوفی محمد بن ملکشاه را داشت، با خطیر الملک به رقابت پرداخت اما مغلوب وی گشت و در سال 511 عزل و جریمه هنگفتی پرداخت. گویا دراوایل سال 511 خطیر الملک تنزل مقام یافت و به سمت "طغرایی" (رئیس دیوان انشاء) منصوب شد و مقام خویش را بعد ازمرگ سلطان محمد و سلطنت محمود بن محمد حفظ نمود اما با ضعف قدرت سلاجقه و بالا گرفتن دسیسه و فتنه عاقبت، خطیرالملک نتوانست در مقابل دشمن سرسخت خویش ابوالقاسم زین الملک انس آبادی درگزینی، وزیر محمود، تاب آورد. لذا در سال512 عزل گردید و از آن به بعد از صحنه سیاسی سلاجقه محو گشت.