میرزاعبدالله یاسایی مهرجردی فرزند مرحوم حاج میرزا محمدعلی ،به سال 1264 هجری شمسی برابر با 13 ربیع الاول 1311 هجری قمری در محله مهرجرد میبد دیده به جهان هستی گشود. ابتدای عمر در مدرسه موسوم به خان در یزد و مدرسه چهارباغ در اصفهان به تحصیل علوم صرف ،نحو، معانی ،بیان ،فقه ،اصول ،منطق ،حکمت و ریاضیات همت گماشت و بعدها نیز زبان فرانسه را آموخت. یاسایی در سال 1336 هجری قمری به خدمت وزارت عدلیه آن زمان درآمد و مدتها به ریاست عدلیه سمنان ،دامغان ،شاهرود، نیشابور و سبزوار برقرار بود و در سال 1343 هجری از سمنان و دامغان به وکالت دوره پنجم شورای ملی انتخاب شد و چون قابلیت و استعداد ذاتی خود را به ظهور رسانید در ادوار ششم ،هفتم و هشتم مجلس نیز از سمنان و دامغان و جندق و بیابانک انتخاب گردید. بعدها در مجلس نایب رئیسی مجلس شورای ملی را نیز عهده دار شد.
چنانکه در تاریخ پهلوی مسطور است مشارالیه ،یکی از اشخاص طرفدار انتقال سلطنت از سلسله قاجاریه به سلسله پهلوی بوده و اول وکیلی بود که در شب هفتم آبان 1305 هجری شمسی بر علیه سلسله قاجاریه آغاز سخن و نطق نمود. یاسایی در انشا و انشاد نظم و نثر عربی و فارسی مهارتی به سزا داشت. مقالات و اشعارش در جراید درج شده و تمام آنها جنبه سیاسی دارد. اینک نمونه ای از شعر او:
با هرکه ما ز راه وفا دست داده‌ ایم
از دست بی وفائیش از پا فتاده ایم
زلفین تو به بردن دل عهد بسته اند
مازان میان به خال لبت دل نهاده ایم
درهای خانه بر عسس حیله باز، باز
ما باز هم به غفلت و سرمست باده ایم
در عرصه سیاست ره بسته بر وزیر
شه مات و ما ز اسب سعادت پیاده ایم
سر نیزه کی ملاحظه دارد از اینکه ما
نوشیروان نواده و سیروس زاده ایم