عالم ربانی و فاضل صمدانی، مولانا آیت الله حاج میرزا محمد حسین بن محمد باقر شورکی یزدی قدس سرهما، ملقب به صدرالفقهاء ، از اعلام قرن چهاردهم و اکابر علمای دارالعباد یزد، معظم له بعد از تحصیل مقدمات اولیه هجرت به اصفهان نموده و در آن‌حوزه علمیه خوشه‌چین اعلام عصر خود گردیده است.
معظم له از بزرگان نام‌آوری همچون آیت الله آخوند ملا محمد باقر فشارکی، متوفای 1314 ه . ق. که بنا بر نوشته آخوند ملا عبدالکریم گزی منبع فوائد کثیره برای عموم و خواص بوده و آیت الله مجاهد آقا شیخ محمد تقی بن آقا محمد باقر تهرانی رازی معروف‌به آقا نجفی متوفای 1332 و برادر بزرگوارش آیت الله آقا شیخ محمد علی نجفی متوفای 1340 که از خاندان برجسته علم دراصفهان بودند، اجازه اجتهاد داشته است.
صاحب نجوم السرد می‌نویسد: منظومه‌ای در فقه از آنجناب به خط خودش در مکتبه وزیری یزد موجود است که از کتاب اجاره‌تا آخر فقه می‌باشد. از سال ولادت آنجناب اطلاعی به دست نیامد. معظم له سال 1316 هجری شمسی وفات نموده و در مسجدوهاب (بابک) فیروزآباد مدفون است.
در فهرست کتب خطی کتابخانه وزیری یزد تألیفات آنجناب به این شرح آمده است: 1 - البشارت الفقهیه و دلائل الاحکام‌الفرعیه به شماره 248 تعداد 348 برگ رحلی، 2 - لوامع الانوار به شماره 238 تعداد 202 برگ رحلی.
آغاز لوامع الانوار معظم له چنین است:
حمد من مختص آن خالق بود
شکر من مخصوص آن خالق بود
آن کسی را حمد شایسته بود
جامع اوصاف پاکیزه بود
او معلم شد به انسانی بیان
خالق الانسان باشد بالعیان ...
حبیب
پنج‌شنبه 29 شهریور‌ماه سال 1386 ساعت 05:40 ق.ظ